6.Może po prostu cię znam.

„ Około godziny 7;20, na obrzeżach Barcelony miał miejsce tragiczny wypadek. Czarnym, sportowym Audi rozbił się piłkarz, Neymar Junior. Sprawca wypadku uciekł z miejsca zdarzenia, ale jest już poszukiwany listem gończym. Neymar w stanie ciężkim, który nie zagrażał jego życiu trafił do szpitala. Informacje będziemy podawać na bieżąco. Osoby, które były obecne podczas wypadku, są proszone o skontaktowanie się z policją. Znamy już numer rejestracyjny samochodu. Jest on widoczny na dole ekranu. Jeśli ktoś wie czyja to rejestracja, bardzo prosimy dzwonić. „ – myślałam, że zaraz się zabiję. Ney jest w szpitalu wtedy kiedy miał przyjechać Davi! Ale stop. Ja skądś kojarzę tą rejestrację… to jest rejestracja Brooklyna!

            Wykręciłam numer i powiedziałam co i jak. Podałam jego dane, numer telefonu. Policja powiedziała, że w razie coś to się ze mną skontaktują. Miałam zamiar zadzwonić jeszcze do Rafy i spytać się co z Ney’em i w jakim szpitalu leży. Tak zrobiłam.

- Halo ? – odebrała zapłakana Brazylijka.

- Rafa … - powiedziałam ściszonym głosem.

- Tak, to prawda. – wiedziała o co chodzi. – W tym szpitalu na obrzeżach. W tym prywatnym. Tak powiedz, a cię tam przywiozą.

- Ok., a ty jak i Davi ? – spytałam coraz bardziej płacząc.

- Właśnie wracam ze szpitala i idę po Daviego do Danny. Dobra ja kończę, bo Davi nie może widzieć, że płakałam.

- A jak się spyta o Neymara ?

- Powiem, że musiał pilnie wyjechać na jakiś turniej czy coś.

- A jak zostanie tam dłużej ?

- Coś się wymyśli.

-Dobra ja też już spadam i jadę do szpitala.

- Ok. trzymaj się.

- Ty też! – powiedziałam i się rozłączyłam. Pobiegłam szybko do swojego pokoju. Nie chciało mi się już nawet jeść z tego wszystkiego. Wbiegłam jak piorun, wzięłam tylko torebkę i telefon i wyszłam z pokoju. Zapukałam do sypialni wujka i cioci. Usłyszałam proszę. Już nie spali.

- Wujku ja jadę do szpitala ? – oznajmiłam.

- A coś się stało ? – spytał lekko przejęty wujek.

- Tak. – takiej odpowiedzi chyba się nie spodziewał. – Ney miał wypadek. Jest w ciężkim stanie. – powiedziałam i szybko pobiegłam na dół, a wujek siedział i niedowierzał.

            Taksówka była już pod domem. Wyszłam, wsiadłam i powiedziałam gdzie ma jechać. Po jakichś 7 minutach byłam już na miejscu. Dużo ludzi, fotografów. Kierowca poradził mi, abym weszła tylnim wejściem. Już po chwili stałam przy drugiej recepcji.

- Dzień dobry. Gdzie leży Neymar ?

- A kim pani jest ?

- No jego … dziewczyną. – powiedziałam, a co innego miałam powiedzieć ? Że jestem jego przyjaciółką ? No chyba by mi nie uwierzyła.

- No dobrze. Leży w Sali numer 17. Windą na górę i pierwszy korytarz po lewej stronie, a potem w tym korytarzu 2 sala po lewej. – wyjaśniła mi młoda, miła pielęgniarka.

- Dziękuję. – niemal krzyknęłam i pobiegłam do wyznaczonego celu. Po 5 minutach byłam już przy sali. Z jednej strony bałam się wejść i go zobaczyć, ale też dlatego, że mnie nie lubił, chociaż po ostatniej sytuacji nie wiem czy mogę tak sądzić. A z drugiej strony bardzo chciałam go zobaczyć żywego i rzucić mu się na szyję. Mus nie mus, ale weszłam do sali. Leżał na łóżku, patrzył w telefon i płakał. Autentycznie płakał.

- Mogę ? – spytałam i uchyliłam drzwi. On się tylko otrząsnął, wytarł łzy i powiedział ;

- Jasne. – stać go było nawet na mały uśmiech. Usiadłam na jego łóżku i się rozpłakałam. Zwyczajnie, po ludzku.

- Co jest ? – spytał i wytarł mi łzy.

- Nic po prostu cieszę się, że nic wielkiego ci się nie stało, a najważniejsze, że żyjesz. – powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego.

- Wszystko dobrze. Życie uratowała mi podsuszka powietrzna. Gdyby nie ona mnie już by tu nie było. – powiedział przygnębiony. Nie dziwię się.

- Wcale tak nie mów. – rzekłam. On podniósł się z pozycji pół leżącej do siedzącej i mnie przytulił. Tak tego mi brakowało.

- Chcę ci powiedzieć, że już prawie wiadomo kto jest sprawcą wypadku. Jest nim Brooklyn, wyobraź sobie. Mówiłam, ze ni da mi spokoju, a teraz jeszcze tobie. Przepraszam. To wszystko przeze mnie. – powiedziałam i spuściłam głowę.

- Nie obwiniaj się. To nie twoja wina, że miałaś takiego chłopaka. Miłość jest ślepa, a tak w ogóle to ja powinienem cię przeprosić. Źle cię oceniłem. Nie jesteś taka jak mi się wydawało. Przepraszam za te wszystkie słowa. Nie chciałem. – przeprosił i złapał mnie za rękę, na co się uśmiechnęłam. – Wybaczysz mi ? – zapytał z nadzieję w głosie.

- Nie potrafię się na ciebie długo gniewać. Może dlatego, że jesteś moim idolem. Wybaczam ci. – powiedziałam, uśmiechnęłam się, a pojedyncza łza spłynęła po moim policzku. – Ze szczęścia – zaśmiałam się, bo otworzył usta i chciał się spytać.

- Skąd wiedziałaś ? – zaśmiał się razem ze mną.

- Może po prostu cię znam. – powiedziałam i mocniej uścisnęłam jego dłoń.

            Siedziałam w szpitalu godzinę, ponieważ musiałam jechać jeszcze do Rafy. Z Ney’em rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Powiedziałam co Rafa powiedziała Daviemu, a on tylko kazał powiedzieć, że rozmawiał ze mną przez telefon i kazał go pozdrowić. Wyszłam ze szpitala Św. Pawła i udałam się do domu 11-stki. Weszłam, bo drzwi były otwarte. Nikogo nie było więc pomyślałam, ze jest tak ładna pogoda i, że są na tarasie. Podeszłam i zobaczyłam, że Rafa z kimś rozmawia. Po chwili usłyszałam coś, co przerosło najśmielsze oczekiwania …

***

Jest rozdział 6!

Krótki, ale wolałam dodać chociaż taki.

Ney pogodził się z Mari, to teraz tylko czekać na miłość !

Ale czy w ogóle się pokochają ? Czy nikomu to nie będzie przeszkadzać ?

Odpowiedzi na te pytania wam nie powiem.

Jeśli ktoś ma jakieś pomysły proszę pisać na pocztę :

neymarowwa11@gmail.com

Dziękuję przy okazji za dużo wyświetleń, komentarzy oraz za to, że to w ogóle czytacie.

Zapraszam też anonimowych do komentowania.

Do następnego ;* Pozdrawiam ;*

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ