10. Nie umiesz przepraszać.

… Gabriela, ale tym razem z Brooklynem ! Wspominałam już, że ma ten swój urok no nie ?

- Czego ? – spytałam.

- Niczego. – powiedziała i weszła z Bro za rączkę do salonu.

- U siebie jesteś ? Bo mi się nie wydaje.

- Nie jestem, ale słuchaj. Chcemy załatwić Neymara. Masz tu kasę i nam pomóż. – położyła na stole pieniądze w białej kopercie.

- Weź to i wyjdź stąd. Nie będę z tobą rozmawiać. Tam są drzwi. – powiedziałam rzucając w nią kopertą i wskazując drzwi.

- Nie to nie. – rzekła i wyszła. Postanowiłam poinformować o wszystkim Neymara, ale on i tak mi nie uwierzy. Więc zadzwoniłam do Rafy.

* Rozmowa *

- Hej Rafa. Jest sprawa.

- Coś się stało ?

- Stało się stało. Najlepiej by było, żebyś przyszła z Neymarem.

- Wiesz, że on tu nie przyjdzie.

- To poproś Gila i Jotę. Fajnie by było jakby chłopaki z Barcy też byli. Ty się zajmij Ney’em, a ja chłopakami.

- No ok. Do zobaczenia !

- Do zobaczenia !

***

- Gdzie oni są ? Juz dawno powinni być. - powiedziałam sama do siebie. Byłam juz zdenerwowana czekaniem na nich. A dopiero 15 minut temu zadzwoniłam do Rafaelli. Postanowiłam włączyć telewizor i coś obejrzeć. Oprócz wiadomości - których mam już dość - w telewizji nie było nic ciekawego. Na szczęście po chwili ktoś zapukał do drzwi. Poszłam otworzyć. Była to Rafa a za nią Neymar. Weszli do środka bez słowa, ale oczywiście Neymar musiał przerwać ta ciszę.

- Co chcesz ? Mów szybko bo nie mam czasu.

- Lepiej dla ciebie jak usiądziesz. Zapraszam do salonu - rodzeństwo podążyło za mną. Postanowiłam być uprzejma i spytać czy się czegoś napiją.

- Chcecie coś do picia ?

- Ja poproszę sok porzeczkowy. - odezwała się moja przyjaciółka.

- Whiskey. - tym razem odpowiedział Ney czym mnie bardzo zaskoczył. Whiskey. Podążyłam do kuchni w celu przyniesienia moim gościom tego co sobie życzyli. Sok nalałam od razu po wejściu do kuchni. Następnie zaczęłam szukać Whiskey. Nie widziałam, a raczej nie znalazłam.

- Nie ma tego Whiskey. - krzyknęłam. Po chwili przyszedł Neymar, zajrzał do szafki, która przez przypadek przeoczyłam. Wyjął Whiskey, szklankę, nalał sobie trunku i udał się z nim do pokoju.

- No to słucham. - oznajmił Santos.

- Więc tak. Powiem wprost. Gabriella chcę cię załatwić. Była tu u mnie ze swoim chłopakiem. Tak chłopakiem. Brooklynem. Naszym byłym chłopakiem, Rafaello.

- Udowodnisz to jakoś ? - zapytał Junior.

- Tak. Zaraz do niej zadzwonię. - wykręciłam numer i po kilku sygnałach odebrała.

- Halo ?

- Hej Gabs. Słuchaj. Wytłumacz mi jeszcze ten plan załatwienia Neymara.

- No to tak. ...

- I co teraz mi wierzysz ? - spytałam po zakończeniu rozmowy.

- Tak. Jak ja mogłem być taki naiwny ? Drugi raz się nie wchodzi do tej samej rzeki, ale nie. Ja musiałem zaryzykować i spróbować. I proszę. Jest skutek. Jest z Bro, a chcę od mnie pieniądze. Kur** ! Ja pierdo** ! - powiedział i zaczął nerwowo chodzić po pokoju.

- Idę na chwile do siebie. - podążyłam mówiąc do swojego pokoju, aby sprawdzić czy nikt do mnie nie dzwonił, ponieważ zostawiłam telefon na górze. Weszłam do pokoju. Wzięłam swój telefon do ręki i sprawdziłam wszystko czego potrzebowałam. Usłyszałam kroki za sobą. Tylko jedna osoba tak chodzi.

- O moja koszulka. - rzekł biorąc bordowo-granatowy skrawek do ręki, który leżał na łóżku, ponieważ nie posprzątałam tego po treningu.

- Moja koszulka z twoim imieniem. - uśmiechnęłam się sama do siebie wcale nie odwracając się do owego osobnika. Po chwili poczułam czyjeś ręce na swoich biodrach. Neymar, oj ten Neymar.

- Przepraszam. - wyszeptał.

- Tobie nie można wierzyć. - szybko wyswobodziłam się z jego uścisku.

- Dlaczego tak sadzisz ? - patrzył mi w oczy i wypalał dziurę.

- Jeszcze się pytasz ? Ostatnio mnie przepraszałeś, a gdy tylko pojawiła się twoja była i była już obecna dziewczyna od razu zmieniłeś zdanie. Uwierzyłeś i nie ważne, ze kiedyś cię okłamywała. Nie pomyślałeś, ze to może być kłamstwo. Nie umiesz dotrzymywać słowa. Nie umiesz przepraszać. - skończyłam swój monolog i zaczęłam - tym razem ja - wypalać, a raczej zabijać Santosa wzrokiem.

- Tak wiem i teraz żałuje i obiecuje na wszystko, ze tej szansy nie stracę. Wybaczysz mi ? - spytał. Miał sobie taki urok, ze nie można było się na niego długo gniewać, ale czasami z przymusu trzeba było.

- Niech ci będzie. - poszłam na balkon i wychyliłam się przez barierkę. Znowu te ręce. Czułam jego oddech na sobie. Na mojej szyi. Jego piękne perfumy i samego jego. Po chwili odwrócił mnie do siebie i patrzył raz w oczy, raz na usta. Wiedziałam co kombinuje, ale nie mogłam się sprzeciwić. Zawsze o tym marzyłam. Marzyłam o nim.

            Po chwili dzieliły nas centymetry. Nagle jego spchrznięte usta musnęły moje. Zatraciłam się w pocałunku tak, ze nawet nie zauważyłam kiedy wyszedł i zostawił mnie sama na tle zachodzącego słońca, na którym przed chwila zrozumiałam, ze miłość istnieje.

                            ***

              Rafa z Ney’em już dawno poszli. Neymara juz po tamtej sytuacji nie zobaczyłam. Pożegnałam się jedynie z moją przyjaciółką. Teraz właśnie siedziałam i oglądałam telewizje czekając na ciocie i wujka, którzy lada chwila powinni być..

              Siedziałam i czekałam na nich, a ich nie było, ale w zamian za to dostałam SMS'a.

" Przepraszam za tamto "

" Nic się nie stało. "

" Zapomnimy o tym ? "

" Okej. Żadnego pocałunku nie było "

" No i git. Idziesz na plaże ? "

" Pewnie ;) "

" Będę za 15 minut ;) "

Juz potem nic nie odpisywałam. Poszłam tylko na górę wziąć buty i byłam gotowa. Napiłam się tylko soku. Napisałam do wujka, ze wychodzę, a sam odpisał, ze późno wrócą. Po tych 15 minutach Ney zapukał do drzwi. Otworzyłam je. Ubrany był w jego stylu.

- Hej - powiedział.

- Cześć - odpowiedziałam.

- To dla ciebie - wręczył mi piękną, białą róże.

- Dziękuje - rzuciłam mu się na szyje. Dosłownie.

- Poczekaj chwile i wejdź do środka. Wstawię je tylko do wazonu i pójdziemy. - pobiegłam do kuchni i wstawiłam różyczkę w wazon. Po chwili byłam już przy Neymarze.

- Idziemy ? - spytałam.

- Jasne. - uśmiechną się, ja zamknęłam drzwi i podążyliśmy przytuleni w stronę plaży.

              Siedzieliśmy na piasku i zrobiło mi się trochę zimno, a nie wzięłam żadnej swojej bluzy. Neymar to zauważył. Zaczął zdejmować swoją i powiedział ;

- Masz. Cała się trzęsiesz. - powiedział wręczając mi ową cześć garderoby. Założyłam ja i było mi cieplej. Ogólnie i na sercu.

              Spacerowaliśmy po brzegu morza rozmawiając o wszystkim i o niczym. O naszym życiu. Takim codziennym.

- Pójdziesz ze mną na gale w piątek ? - zapytał czym mnie bardzo zaskoczył.

- Jasne. - uśmiechnęłam się, ukazując rządek białych zębów.

- Dziękuje - powiedział przytulając mnie.

              Zbliżaliśmy się do mojego domu. Gdy już byliśmy pod nim zapytałam :

- Może wejdziesz ?

- Nie wiem czy powinienem.

- No chodź. - złapałam go za rękę.

- I znowu ten twój urok - i znowu dostał kuksańca.

              Siedzieliśmy w salonie i oglądaliśmy film komediowy. Po chwili Neymar odebrał telefon. Ważny telefon, który mógł moje jak i jego życie zniszczyć do końca życia ...

***

Jest okrągła 10 !

Rozdział miał się pojawić pod koniec tygodnia, ale dzięki Waszym komentarzom, które się pojawiły i zmotywowały mnie napisałam odcinek wcześniej. Za komentarze bardzo dziękuję. 6 komentarzy dla mnie ( jako nowej w świecie blogerów ) to dużo. Jesteście najlepsi ;* <3

Teraz tak. Jakość nawet mi się podoba, a długość... powiem tak. Wolę napisać krótszy rozdział, a częściej, niż napisać kilka wydarzeń w jednym, ale długim. Jeżeli Wam to przeszkadza to piszcie co mam zmienić, a przy okazji przepraszam za błędy.

Zostawiam Wam rozdział do oceny i zadaje pytanie ;

Co może zniszczyć im życie ?

Piszcie w komentarzach.

Ps Romantycznie się zrobiło.

Nie przedłużam.

Do następnego ;*