4.To nie jest takie proste jak ci się wydaje.

… siedziało dwóch napastników z Barcelony. Argentyński snajper i urugwajski gryzak. Stałam i nie byłam zdolna do żadnego ruchu. Po chwili wujek wstał i podszedł do mnie się przywitać. Przywitałam się, usiadłam na jednej z kremowych, skórzanych kanap i wujek zaczął ;

- To są.. wiesz kto. – zaśmiał się.

- Tak wiem. Jednego znam. – powiedziałam uśmiechnięta od ucha do ucha.

- A to piłkarzyku Suarezie jest Mari.

- Hej! – powiedział i podał mi rękę.

- A co się stało z Neymarem ? – spytał wujek. Kryć go czy nie ? O to jest pytanie. Dobra jest jaki jest, ale też mi pomógł.

- Z Neymarem ? Nic się nie stało, a co miało się stać ? – spytałam. Chłopaki popatrzyli na mnie wzrokiem „kłam dalej”, ponieważ oni wiedzieli, ze pije, ćpie i pali, a nie chcieli stracić tak dobrego napastnika.

- No nic. Nie odbierał telefonu, to myślałem, że coś się stało.

- Nic. Po prostu może nie słyszał, albo zapomniał z góry wziąć.- powiedziałam i się uśmiechnęłam.

- Jeśli tak mówisz, to tak jest. – powiedział wujek, a chłopaki uśmiechnęli się zadowoleni z tego, że ich trener dalej się nie dopytywał, ale ja wiem, że oni też nie chcą, aby Da Silva taki został.

            Przeprosiłam ich i udałam się do swojego pokoju. Był cudowny. Usiadłam na łóżku, a telefon położyłam obok siebie. Po chwili zawibrował. Rafa wysłała mi wiadomość, która brzmiała następująco :

„ Dasz się wyciągnąć na spacer ?  ;* „

            Odpisałam na to :

„ Jasne. Za 15 minut będę ;*  „

Żadnego sms’a już nie otrzymałam w odpowiedzi. Posiedziałam jeszcze chwilę i postanowiłam się zbierać. Zmieniłam tylko obudowę do telefonu i zeszłam na dół. Krzyknęłam tylko ;

- Wychodzę.

            Zadzwoniłam po taksówkę i udałam się do domu znienawidzonego napastnika i ulubionej blogerki. Wyszłam z taksówki, zapłaciłam i poszłam do drzwi. Zapukałam i otworzył mi Neymar, który był zaspany i chodził bez koszulki, ale w bermudach.

- A ty czego tu ? – spytał oschle. Spoko, już się zdążyłam przyzwyczaić.

- Do Rafaelli. – powiedziałam.

- Rafa! – zawołał i nadal nie wpuścił mnie do domu. No co za kultura!

- Zaraz! – krzyknęła.

- Wejdź już, bo mi zimno. – chciał być wredny, ale coś mu nie wyszło, ponieważ na dworze jest ponad 25 stopni, a ten, że mu zimno. Mógł powiedzieć „ Możesz wejść, nie będziesz tak stała w drzwiach”, ale on zawsze musi taki być. Weszłam do jego domu i ustałam przy drzwiach. Chciał już iść, ale byłam pierwsza i złapałam go za nadgarstek. On się odwrócił i spytał ;

- Czego znowu ?

- Możemy normalnie porozmawiać. Postaraj się chociaż być przez chwilę miły. – powiedziałam łagodnie, jak i spokojnie.

- Ze mną nie da się normalnie, ale mów. Już posłucham. – orzekł. Ciekawych rzeczy dowiaduje o moim idolu.

- Chciałam ci podziękować za to co zrobiłeś. Może już się ode mnie odczepi. Mam nadzieję, ale naprawdę ci dziękuję. – powiedziałam i się szczerze uśmiechnęłam. Ney też się uśmiechnął. Tak trochę blado, ale się uśmiechnął. Nie wiem co w niego wstąpiło.

- A jak nie to ja mu powiedziałem, że jeszcze mnie popamięta. – zaśmiał się. Wow! Nie wierzę w to co się dzieje. Poniosło mnie i rzuciłam mu się na szyję, aby go przytulić. On odwzajemnił uścisk. Nie wierze w niego, nie wierze. Po chwili ktoś zaczął nam bić brawo. Sprawcą była Rafa, bo kto inny ? Oderwaliśmy się od siebie jak poparzeni, machnęliśmy ręką, powiedzieliśmy beznamiętne „cześć” i każdy udał się w swoją stronę. Wyszłam z domu nawet fajnego, nawet miłego, ale jednak chamskiego napastnika. A może Rafa nie miała racji ? Może on się jeszcze zmieni ?

            Spacerowałyśmy sobie z Santoską alejkami parku, aż nagle zapytała ;

- Mari o co chodziło z tobą i Ney’em ?

- Nic. Po prostu dziękowałam mu za to co zrobił. I powiem ci, że nawet się uśmiechnął. – uśmiechnęłam się blado.

- Ale przyznaj. Podoba ci się. – stwierdziła. Nie zapytała. Cała Rafa.

- Nie. – powiedziałam po cichu.

- Podoba, podoba. – powiedziała dumna i zadowolona.

- To nie jest takie proste jak ci się wydaje.

***

- Mam jeszcze dla ciebie niespodziankę. – uśmiechnęła się szeroko, ukazując równy rządek białych zębów.

- No jaką ? – zaśmiałam się.

- Jutro poznasz syna swojego przyszłego ukochanego, chłopaka, męża jak i ojca twoich dzieci.

- Rafa … - powiedziałam błagalnie.

- Nie rafuj mi tutaj, tylko przyjdź tu o 11. – uśmiechnęła się.

- No ok.. – powiedziałam.

- To pa! – rzekła i mnie przytuliła.

- Do jutra! – krzyknęłam kiedy miała wchodzić do domu. Ona tylko uśmiechnęła się i zniknęła za drzwiami mojego niedoszłego „męża”. Postanowiłam, że wrócę do domu na piechotę, ale uznałam, pójść jeszcze nad jeziorko, które znajdowało się w tym samym parku, w którym byłyśmy wcześniej.

* Neymar *

Fajna jest ta Mari. Chyba nawet się zakochałem. Nie. Stop. Ja się nigdy nie zakochuje. Ona jest brzydka, wredna. Nienawidzę jej.

             Siedziałem sobie sam w salonie i oglądałem na telefonie zdjęcia Daviego. Już się tak za nim stęskniłem, ale do jutra chyba wytrzymam.

            Nudziło mi się, a tęsknota za synkiem jeszcze bardziej mnie dołowała, więc postanowiłem przejść się do parku i zastanowić, jak być tym przykładnym ojcem. Wziąłem tylko portfel. Telefon zostawiłem. Uznałem, że jeszcze pójdę na ostatnie piwo.

* Mari *

Usiadłam sobie nad jeziorkiem i nagle niedaleko usiadł chłopak, który miał czarne okulary i kaptur. Po chwili zdjął go i odwrócił się w moją stronę. Był to nie kto inny jak nie Neymar. Odwrócił się w moją stronę i nawet nie mogłam odwrócić głowy i uniknąć jego spojrzenia, ponieważ jego piękne oczy mi to utrudniały. Wstał, podszedł bliżej i usiadł obok mnie.

- Nad czym myślisz ? – spytał. Pierwszy się odezwał, aż dziwne. Może to nie on ?

- Nad wszystkim i nad niczym. – uśmiechnęłam się delikatnie. – A ty ?

- Nad tym jak się postarać, aby być dobrym ojcem. – powiedział i rzucił kamykiem w wodę.

- Ty nie musisz się zastanawiać jak być dobrym ojcem, bo ty po prostu nim jesteś. – powiedziałam i położyłam mu rękę na ramieniu.

- Serio tak uważasz ? – spytał z niedowierzaniem i spojrzał mi w oczy.

- Serio. – rzekłam, uśmiechnęłam się do niego, a on to odwzajemnił.

- Idziemy na piwo ? – spytał.

- Nie powinnam, ale ok. – powiedziałam, a Ney podał mi rękę. Złapałam ja i wstałam. Udaliśmy się do pobliskiego baru.

- Teraz możesz mówić mi Ney. – powiedział, uśmiechnął się i objął ramieniem.

- A ty mi możesz mówić Mari. – zaśmiałam się. Jednak ma dobre serce i ma jedną ważną zaletę. W jego towarzystwie czuję się swobodnie.

            Udaliśmy się do baru. Zamówiliśmy po jednym piwie, a ja Neymarowi mówiłam, ze jest dobrym człowiekiem i da sobie jutro radę z Davim.

             Gdy już skończyliśmy pić piwo, udaliśmy się w drogę powrotną. Ney odprowadził mnie do domu.

- No to pa! Dziękuję jeszcze raz. – powiedziałam i się szeroko i szczerze uśmiechnęłam.

- Nie ma sprawy. Ja też dziękuję. – odwzajemnił uśmiech. Nagle ...

***

Hej !

Nowy rozdział jest.

Czekam na komentarze i ocenę.

Romantycznie nam się tu trochę zrobiło, ale do czasu.

Ney zrobił się jakiś milszy, ale czy on niczego nie ukrywa ?

Rozdziały raz będą długie, raz krótkie. Raz spokojne i monotonne, a raz będzie się coś dziać.

Do następnego ;* Pozdrawiam ;*

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ